Leon Klimecki

---

Życiorys

Leon Klimecki urodził się w uznawanej za zasłużoną rodzinie z Łukowa. Jego matka, Kazimiera z Archimowiczów, odegrała kluczową rolę w powstaniu Biblioteki Publicznej, natomiast ojciec Piotr był szanowanym felczerem, który współtworzył polską Szkołę Realną w Łukowie. Po ukończeniu podstawówki Leon rozpoczął naukę w rządowym gimnazjum w Białej Podlaskiej, jednak został relegowany z powodu strajku szkolnego w 1905 roku. Dzięki determinacji matki uzyskał miejsce w polskim gimnazjum gen. Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie zafascynował się językiem esperanto i wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Esperanckiej. Uczestniczył w IV Międzynarodowym Kongresie Esperantystów, który odbył się w sierpniu 1908 roku w Dreźnie, zyskując wkrótce status członka zarządu tego Związku, pozostając z nim związany aż do 1939 roku.

W 1909 roku Leon ukończył gimnazjum i wyjechał do Szwajcarii, gdzie rozpoczął studia na Uniwersytecie w Genewie na wydziale literatury i nauk społecznych. Za należyte zasługi w zjednoczeniu trzech działających w Genewie polskich bibliotek został prezesem Zarządu Ogólnej Biblioteki Polskiej i Czytelni w tym mieście. Leon był też inicjatorem powstania Zrzeszenia Polskich Bratnich Pomocy w 1914 roku, organizacji apolitycznej i bezpartyjnej, a także publicystą poruszającym tematy związane z polską emigracją oraz sytuacją polityczną i gospodarczą w Polsce. Po zakończeniu I wojny światowej przyjął stanowisko referenta ekonomicznego w Królewsko-Polskim Przedstawicielstwie w Bernie, gdzie pozostał do czerwca 1920 roku, kiedy to zlikwidowano stanowisko attaché handlowego.

Wracając do Polski w lipcu 1920, otrzymał on posadę starszego radcy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a w niedługim czasie został oddelegowany do Biura Propagandy Zagranicznej, gdzie współpracował z takimi ludźmi jak Zofia Nałkowska, Tadeusz Breza oraz Jarosław Iwaszkiewicz. Po rozwiązaniu Biura w marcu 1921 roku Klimecki trafił do Biura Prasowego Ministerstwa. Jego kariera w ministerstwie nabrała tempa, gdy w październiku 1927 roku otrzymał nominację na radcę ministerialnego, co zaowocowało w czerwcu 1928 roku mianowaniem go I sekretarzem Poselstwa Polskiego w Sofii. Funkcję tę pełnił do kwietnia 1932 roku, kiedy to został odwołany na decyzję wicemin. Józefa Becka. Leon Klimecki zakończył swoją karierę w dyplomacji 31 maja 1932 roku w wyniku wewnętrznych zawirowań politycznych.

Do maja 1935 roku przebywał w Warszawie, zarabiając dzięki publikacjom o tematyce polityczno-gospodarczej, a następnie powrócił do Łukowa. Po 1945 roku zaangażował się społecznie oraz publikował w reaktywowanej „Gazecie Łukowskiej”. Był inicjatorem akcji mających na celu ocalenie pamiątek po Henryku Sienkiewiczu oraz organizacji obchodów setnej rocznicy jego urodzin. Sprawował funkcję przewodniczącego Powiatowego Komitetu Obrońców Pokoju w latach 1949–1950, był także członkiem Miejskiej Komisji Kultury i Sztuki, a oprócz tego przewodniczył Towarzystwu Miłośników Sztuki. Leon zainicjował również powstanie wielu istotnych publikacji dla historii Łukowa, takich jak „Z przeszłości Ziemi Łukowskiej” (1959) oraz „Dzieje miasta Łukowa” (1962). Również zainicjował utworzenie Towarzystwa Miłośników Ziemi Łukowskiej oraz Muzeum Ziemi Łukowskiej.

Leon Klimecki został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej oraz Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego.

---

Oceń: Leon Klimecki

---