Włodzimierz Rewski

---

Życiorys

Włodzimierz Rewski, syn Aleksandra Rewskiego, emerytowanego podporucznika wojsk rosyjskich oraz burmistrza Garwolina i Łukowa, i Heleny Podkońskiej herbu Rawicz, rozpoczął swoją edukację w 1899 roku w gimnazjum w Białej Podlaskiej. Niestety, ze względu na swoją działalność polityczną został relegowany z tej instytucji. W okresie do połowy 1904 roku studiował na Wydziale Prawniczym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył z wyróżnieniem, zdobywając tytuł kandydata uniwersytetu w różnych językach.

Po zakończeniu aplikacji, Rewski pełnił funkcję sędziego sądu handlowego w Warszawie aż do 1914 roku oraz nauczyciela w gimnazjum prywatnym gen. Pawła Chrzanowskiego. Współpracował z Stanisławem Wojciechowskim w ramach ruchu spółdzielczego w Warszawie, a także założył stowarzyszenie spożywcze „Społem” w Piasecznie, gdzie osiedlił się ze swoją rodziną.

W trakcie I wojny światowej Włodzimierz Rewski został zmobilizowany i skierowany jako radca prawny do wojskowego zarządu robót hydrotechnicznych na Froncie Rumuńskim. Po rewolucji lutowej w 1917 roku, służył jako ochotnik w polskich formacjach wojskowych w Odessie. Był prezesem Polskiej Rady Bezpieczeństwa Odessy, a także wiceprezesem Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego Frontu Rumuńskiego. Wziął udział w I Ogólnym Zjeździe Związku Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie w czerwcu tego samego roku, gdzie doszło do rozłamu związanego z lewicą.

Rewski, jako członek delegacji do ministra wojny i marynarki Rządu Tymczasowego, Aleksandra Kiereńskiego, przedstawił swoje stanowisko i uzyskał zwolnienie 17 polskich legionistów więzionych w Kijowie. Uczestniczył również w II Zjeździe Związku Wojskowych Polaków w grudniu 1917 roku i był wiceprezesem Rady Organizacji Polskich Rosji Południowej. Działał w tym czasie jako wydawca czasopisma „Głos Polski w Odessie”, które publikowało treści polityczne, społeczne i literackie.

Po zakończeniu I wojny światowej i formacji wojskowych w Rosji, Włodzimierz Rewski powrócił do Piaseczna w 1918 roku, gdzie w latach 20. zainicjował budowę osiedla willowego dla warszawskiej inteligencji, które nazywał Reytany. Jako aktywny mieszkaniec, Rewski zaangażował się w życie społeczne miasta, zostając radnym w pierwszym miejskim samorządzie po odzyskaniu niepodległości.

W trudnych latach, Włodzimierz Rewski został sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie, a 28 listopada 1921 roku awansował na wiceprezesa tego sądu. Wkrótce jednak, z powodów osobistych, zrezygnował z tej funkcji i na mocy zarządzenia Ministra Sprawiedliwości, został mianowany pisarzem hipotecznym w Równem, a później notariuszem w Chełmie. W tym okresie prowadził również działalność na rzecz estetyki, ładu, higieny oraz ochrony przyrody.

Założył Towarzystwo Uporządkowywania i Upiększania Miasta Chełma, był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Przyjaciół Kultury Polskiej, prezesem Polskiej Macierzy Szkolnej oraz prezesem Polskiego Czerwonego Krzyża. Jako przewodniczący chełmskiego koła Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich starał się o utworzenie samodzielnej diecezji chełmskiej obrządku łacińskiego. Pracował również w redakcji „Kroniki Nadbużańskiej”, a w ramach swojej publicystyki ogłosił kilka prac, w tym: „O dostęp własny do morza Czarnego”, „Nadzwyczajna okazja do rozbudowy floty wojennej” oraz „O brakach i potrzebach miasta Chełma”. Zajmował się także tłumaczeniem, w tym przekład opowieści Własa Doroszewicza „Sąd kalifa nad tancerką”.

Włodzimierz Rewski był odznaczony Medalem Niepodległości. Oprócz pracy zawodowej angażował się w pasję kolekcjonerską, gromadząc dzieła dawnej polskiej sztuki, zwłaszcza zegary z XVI, XVII, XVIII i początku XIX wieku. Najcenniejszy z nich, renesansowy zegar z herbem Poznania, ofiarował miastu Poznań.

Większa część jego zbiorów, w tym również dom przy ul. Wielkiej 19 w Warszawie, uległa zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. Okupację niemiecką w czasie II wojny światowej spędził w Chełmie, gdzie znalazł się na liście osób przeznaczonych do likwidacji w ramach Akcji AB. Udało mu się przeżyć, ponieważ w czasie aresztowań przebywał w swojej posiadłości w Cycowie. Aresztowanych przewieziono później i rozstrzelano w lesie zwanym Kumową Doliną.

Po wojnie, Włodzimierz Rewski podjął pracę w Sądzie Grodzkim. Zmarł 8 marca 1948 roku w Chełmie i został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Lwowskiej (grób D/IX/648).

Życie prywatne

Włodzimierz Rewski, znacząca postać z początku XX wieku, w 1905 roku zawarł związek małżeński z Anną Bogusławą Schirmer. Ich życie rodzinne było bogate i pełne miłości, ponieważ razem wychowali troje dzieci. W skład rodziny weszli:

• Zbigniew, który żył w latach 1905-1989, był uznawanym historykiem sztuki oraz konserwatorem zabytków,
• córka Wanda Rewska Colacino, urodzona w 1907 roku, znana artystka malarka, która połączyła życie z włoskim dziennikarzem i grafologiem, Clemente Colacino,
• Janusz, geodeta, który przyszedł na świat w 1908 roku i zmarł w 1985 roku.

Włodzimierz miał także siostrę o imieniu Eugenia Jaroszkiewicz, co pokazuje, że rodzina miała istotne znaczenie w jego życiu.

---

Oceń: Włodzimierz Rewski

---